Dare To Be Wojnicz. Relacja

Organizatorzy wycisnęli z okolic Wojnicza wszystko co najlepsze. Szybka trasa z szerokimi szutrami i odcinkami po asfalcie, poprzecinana bardzo fajnymi leśnymi singlami, które po „lekkim” deszczu podniosły poziom rywalizacji.

Trasa

Od startu było bardzo szybko i już na pierwszych kilometrach ciśnienie wskoczyło mi na wyższe wartości. Nie mogłem się doczekać podjazdu, który uspokoi i ułoży stawkę. W oczekiwaniu mieliśmy sporo asfaltu, a jak już wjechaliśmy w polne szutry, to w zasadzie nie wiem, jak było. Ze względu na dużą suszę większość jechała w ciemno, gdyż tumany kurzu skutecznie zasłaniały widoki a będąc w Wojniczu nie pierwszy raz okoliczne pola mogły by nas jak zawsze zachwycić. No, ale w końcu doczekaliśmy się pierwszych poważnych podjazdów. W okolicach Wojnicza wyjazd na 400 m n.p.m. to max, ale przy szybkim tempie nawet kilometrowy podjazd może dać dobrze w kość.

Ściemnia się

Gdy już widziałem się na mecie lekko przecierającego rower z kurzu, musiało się ściemnić. Widać było, że tym razem nie skończy się na straszeniu. Jak już lunęło to na bogato. Podczas jazdy w lesie było nawet przyjemnie, ale przejazdy przez mniej zalesione fragmenty mocno moczyły plecy. Niewiele czasu upłynęło a trasy zmieniły się w rzeki! Trzeba było bardzo szybko przestawić się na asekuracyjną jazdę, bo nawet banalny zjazd można było źle skończyć. Na trasie nie mogło zabraknąć słynnego podjazdu pod zamek…krótki odcinek, ale bardzo fajnie stromy. Dałem tam z siebie wszystko. Zazwyczaj na szczycie stoi fotograf i nikt nie chce mieć zdjęcia jak prowadzi rower. Tym razem było pusto…a ja się tak starałem. Pierwsze trudne zjazdy to jazda w ciemno. Całe mokre okulary, ogólna ciemność i okazało się, że w wąwozie musiałem zgadywać na co wpadnę kołem. Pierwszy spokojny odcinek przeznaczony został na zmiany w garderobie i designerskie okulary musiały powędrować do kieszeni…no teraz to widzę!

Szybko do mety

Od 35 kilometra nie było już większych podjazdów, ale trzeba było mocno cisnąć. Przy takim stylu jazdy każda nawet drobna górka trochę zatrzymuje i wydaje się, że już brakuje sił. Nad solidnym dogrzaniem rąk pracowały przejazdy przez sypialnie dzików. W niektórych miejscach ziemia była tak nierówna, że niekontrolowanych podskoków nie było końca. Jakby to powiedzieli komentatorzy na redbulltv…very bumpy section!

Organizacja

Brawo dla organizatorów za dobre oznakowanie trasy, zwłaszcza strzałki na ziemi są dla mojej zgarbionej pozycji bardzo pomocne. Nietypowa kasza na mecie również palce lizać a ogórki to klasa sama w sobie. Ja dodatkowo cieszę się ze zwycięstwa na dystansie Half choć wiem, że nasz teamowy kolega Andrzej, swoimi defektami sporo mi pomógł w tej wygranej. Zazwyczaj jednak oglądam jego plecy. Za niespełna miesiąc Zakliczyn! Trzeba szykować formę, bo tamtejsze sztywne podjazdy zawsze sieją duże spustoszenie.

Zdjęcia: Dare To Be

Komentowanie jest wyłączone.